جوانفکر> صدق پیش آر، که اخلاص به پیشانی نیست

جوانفکر معتقد است: «ریشه بسیاری از ناهنجاری‌های رفتاری،‌ اختلافات خانوادگی، مشاجرات میان دوستان و فامیل‌ها و حتی تنش‌ها و نزاع‌های سیاسی را باید در «بی‏صداقتی‏» و «ناخالصی‏» جست‌وجو کرد».

علی اکبر جوانفکر مدیر عامل خبرگزاری ایران در یادداشتی که امروز در شبکه ایران منتشر کرد نوشت: 

«ای جان فدای آن که دلش با زبان یکی است‏.» «صداقت‏» گوهر بی‌مانندی است که هر جا یافت ‏شود و در هر کس‏تجلی یابد، نفیس و ارزشمند است. ریشه بسیاری از ناهنجاری‌های رفتاری،‌ اختلافات خانوادگی، مشاجرات میان دوستان و فامیل‌ها و حتی تنش‌ها و نزاع‌های سیاسی را باید در «بی‏صداقتی‏» و «ناخالصی‏» جست‌وجو کرد.

«نفاق‏» و «فریب‏» جلوه‌هایی از ناراستی در گفتار و رفتار است و فزونی یافتن فروپاشی کانون خانواده‌ها را نیز باید در عدم صداقت در ازدواج و زندگی مشترک و راستی و درستی در اظهارات،‌ ادعاها،‌ وعده‏ها،‌ وانمود کردن‌ها و پاسخ‌ها ریشه‌یابی کرد. 

دوستی‌ها،‌ مشارکت‌ها،‌ پیوندها،‌ همکاری‌ها،‌ همدلی‌ها و همفکری‌ها بر پایه صداقت شکل می‌گیرد و استمرار می‌یابد و بدون آن،‌ همه بنیان‌ها در معرض فروپاشی و از هم گسیختگی قرار می‌گیرد. 

صداقت در «گفتار» موجب پرهیز از دروغ‌پردازی و دروغگویی می‌شود و جاذبه و تأثیر کلام فرد صادق را افزون می‌کند و اعتماد و اطمینان به خود را در دیگران بر می‌انگیزاند. 

صداقت در «دوستی‏»، انسان را به مقتضیات‏ دوستی خود با دیگران پایبند می‌کند، صداقت در «ایمان‏»، انسان را از نفاق و دورویی و ریاکاری دور‏ می‌سازد و شهامت و شجاعت او را برای برعهده گرفتن مسئولیت‌های سنگین اجتماعی‌اش افزایش می‌دهد.‌ صداقت در «زهد»،‌ انگیزه شیطانی ریاکاری و مردم فریبی و تظاهر به زهد،‌ ساده‏ زیستی و ترک دنیا را در انسان نابود می‌سازد و زبان دیگران را به ستایش و تمجید می‌گشاید. 

قوام هر جامعه،‌ به اعتماد انسان‌ها به یکدیگر است و آنچه این بنیان‏ را استوار و مستحکم می‏سازد، صداقت انسان‌ها در تعامل با یکدیگر است و اگر صدق و راستی از جامعه‏ای رخت‏ بربندد،‌ زندگی‌ها هم دشوار،‌ نا امن،‌ تلخ و نکبت‌‏بار خواهد بود. 

بایزید بسطامی گفته است: «یا چنان نمای که هستی، یا چنان باش که‏می‏نمایی!» و این، یعنی «صداقت‏». 

دوچهره‌‌ها نیز فاقد صداقت‏‌اند. آنان که ظاهر و باطنشان یکی ‏نیست و گفتار و رفتارشان شباهتی به هم ندارد،‌ با دیگران برخوردی متفاوت دارند. در ظاهر و پیش‏ رو،‌ اظهار ارادت و دوستی و اخلاص دارند،‌ اما پشت ‏سر، از غیبت و سخن‏چینی و تهمت‏ و افشای عیوب و تحقیر و توهین،‌ پروا نمی‌کنند.

زهد دروغین، طاعت توأم با ‏ریا،‌ توبه غیرواقعی،‌ انفاق و خرج‏کردن‌های ریاکارانه،‌ چرب‏ زبانی‌ها و تملق‌های مردم‏ فریبانه،‌ گندم‏‌نمایی و جوفروشی و... همه نشانه‏‌هایی از فقدان «گوهر صداقت‏» در زندگی ‏اجتماعی است. 

«صدق‏» پیش آر، که اخلاص به پیشانی نیست. 

کسی که اهداف اصلی خود را در یک عمل سیاسی از دید مردم ‏پنهان می‏‌سازد و با «مرحله‏ای عمل کردن‏»،‌ از صداقت عمومی‏ سوء استفاده می‌‏کند و موقعیت موجهین را وجه ‏المصالحه امیال و اهداف خویش قرار می‌دهد و در نهایت،‌ به «خود» بیش از «حق‏» می‏اندیشد،‌ «صادق‏» نیست. صداقت ‏سیاسی را باید در عملکرد سیاسی کسانی جست‌وجو کرد که به موازین شرعی،‌ اخلاقی و معیارها و ارزش‌های مورد احترام جامعه پایبند باشند. 

تقید و تعهد به رعایت حق،‌ عدالت،‌ شرع مقدس و توجه آن حضرت به «صداقت ‏سیاسی‏»،‌ مشخصه واضح حکومت مولای متقیان بود و آنچه سبب شد آن امام عزیز،‌ حتی یک‏ روز هم بر سر کار بودن معاویه را تحمل نکند و او را کنار بگذارد، صداقت‏ سیاسی‏ آن حضرت بود. 

«صداقت» یک چهره دارد و فقط با یک زبان سخن می‌گوید، «منطق» و ارزش‌های فکری و عملی خاص خود را دارد و بی پروا به راه خویش می‌رود. تجربه تاریخ نیز نشان داده است که پیروزی واقعی همواره متعلق به صداقت و درستکاری و انسان‌های صادق است.